Tien Tiense basket-jaren!

Of ik na twee sabbatjaren in het basketbal geen zin had om een jeugdploegje te trainen? Slechts één training per week? Gezien ik pas vanuit Leuven naar Tienen verhuisd was, leek mij dat wel een goed idee. Zo een jeugdploegje kan toch niet zoveel tijd in beslag nemen… en zo geschiedde. Het werden weliswaar niet de benjamins maar kadetten, twee trainingen en een wedstrijd. Nog een maand later haakte de coach van de senioren in tweede provinciale onverwachts af en werd een nieuwe vraag gesteld. Bijna twee jaar en een promotie later was het welletjes… Maar na Diepenbeek (speler – trainer – coach) en damesbasket Notredame Leuven (trainer-coach van miniemen, provinciale en nationale damesteam) werd Tienen de nieuwe club van mijn hart.

Spelen bij de B-ploeg en de veteranen volgde, maar eindigde veel te vroeg na twee zeer zware blessures. De vijf operatieve ingrepen en het blijvend ongemak wegen echter niet op tegen de spelvreugde en de kameraadschap die ik mocht ervaren in Tienen. Ik zou het zo opnieuw doen.

Ondertussen werd het Houtemveld ook het speelveld van dochter Merel. Robbe, PJ en Brecht wakkerden als trainer de basketmicrobe bij haar aan en ik leerde als vader van aan de zijlijn supporteren. Nu ja, van aan de zijlijn. Ik vrees dat mijn goedbedoelde inbreng niet altijd even leuk was voor de trainers. Ik hoop dat het positieve doorweegt.

Over enkele weken blijkt een dubbel lustrum ook het laatste. Na exact 5 seizoenen trekt Merel met beste vriendin Pippa naar Femina Habac in Sint-Truiden. Onvermijdelijk betekent dat ook dat ikzelf na exact tien seizoenen in Tienen mee de overgang maak. Maar niet zonder enkele personen expliciet te bedanken…

In de eerste plaats Eddy en Jo die samen met andere bestuursleden basketten mogelijk maken voor alle leden. De tijd en inspanningen die zij belangeloos leveren blijven soms onopgemerkt, maar verdienen alle lof en oneindig veel waardering.

Alain, voor het samenwerken en alles wat je voor de club en de jeugd doet. Met meteen mijn excuses voor mijn afnemende inbreng in het laatste jaar.

Kinesist Stef, voor alle uren, dagen, weken, maanden eindeloos revalideren. Merci maat.

Alle ploegverantwoordelijken, maar vooral Olli en Koen, die de laatste jaren vooral ook vrienden werden.

Iedereen met wie ik op het veld mocht staan als speler, voor het ongelooflijke plezier dat het basketspelletje me heeft gebracht.

Alle spelers, trainers en ouders van de U12 Terriërs, voor de basketvreugde in een ongelooflijk vriendenteam.

Maar vooral een dikke merci aan alle spelers die ik mocht trainen of coachen voor hun inzet, hun zweet en de vele mooie momenten.

Go Tienen! We komen zeker nog eens supporteren.

BART

Beste Bart,

Bedankt voor de inspanningen van de afgelopen jaren en de mooie afscheidswoorden. Merel en Pipa hebben hun eerste basketpasjes in Tienen gezet en ondanks dat ze steeds in de minderheid waren, moesten ze zeker niet onder doen voor de boys. Neen, in tegendeel het waren vaak de meisjes  die hun troepen vooruit stuwden. Ik wens deze meiden dan ook het veel succes, bij de verdere uitbouw van hun prille basketcarrière in Sint-Truiden en wie weet kunnen ze in navolging van Freya Mertens, later ook hun rentree maken in eerste klasse. Het zou heel tof zijn, vooral omdat wij dan nog eens kunnen aanhalen "die zijn in den tijd  bij ons begonnen".

De Prizze