Editor: Bart Tabruyn

Met de mond open van verbazing keek ik zaterdag naar een bende jonge honden op een basketbalveld. Dat lijkt misschien een weinig respectvolle omschrijving van de het team jongens en meisjes dat dit jaar onze clubkleuren bij de benjamins verdedigt. Maar niets is minder waard.

Het gaat hier immers niet om gevaarlijke bulldogs zonder opleiding die bijten waar het niet mag. Nee, ik heb het over goed getrainde terriërs. Een hondensoort vol energie die geleerd werd om de vossen op te jagen en om ze -eenmaal tussen de tanden geklemd- nooit meer los te laten… tot het baasje daarom vroeg, natuurlijk. Het moet die oranje vossenkleur van de bal zijn die hun instinct aanspreekt, want oh mijn god, wat vechten deze kerels voor elke bal. Met eervolle vermelding voor de pups Senne en Jayden die hun allereerste echte wedstrijd speelden, maar die in dit opzicht niet onderdeden voor de ware Huon- en andere bijters.

Sommige ouders moeten blij geweest zijn dat ze op het hoogste bankje van onze tribunes zaten, je weet wel, dat bankje met rugleuning. Want ook aanvallend lieten sommigen dingen zien waarvan zelfs de meest trouwe supporter zonder twijfel achterover valt.

Nog belangrijker dan al het voorgaande is de teamspirit die van het veld spatte. Iedereen mocht en kon meespelen. Geen boze blikken bij een balverlies, nee, enkel aanmoedigingen voor elkaar, high fives en opnieuw die vechtlust. Misschien is het uit den boze, maar voor één keer moet de Tiense kweiker in het logo wijken voor een Tiense Terriër. Uiteraard zijn er ook nog veel werkpunten, maar bij een goede seizoenstart hoort een bemoedigend woordje, toch?