Ook al is het vele jaren geleden, toch herinner ik me nog goed toen je voor het eerst op de basket verscheen. Uiteraard viel je meteen op door je huidskleur, maar zeker ook met je mooie glimlach. 

Als supporter van Bert en uiteraard de ganse ploeg  leerden we je kennen als een spontane, superlieve madam die altijd goedgemutst was. Elke ontmoeting ging vaak gepaard met een dikke knuffel, of het nu op de match was, onze BBQ, resto, het maakte je niet uit.

Een paar keer verscheen je ook in typische Congolese kledij met felle en kleurrijke patronen, en dan hoorde je iedereen zeggen , die Yvonne is toch een chique madam hé.

Van de doden niks dan goed zeggen ze altijd, maar toch wil ik een klein minpuntje aanhalen: "op tijd komen". Vaak van Paul en ook van anderen gehoord dat dit een probleem was. Wijlen je schoonvader, de dokter, heeft het me ooit mooi verwoord: "dat zijn de Congolese roots, wij hebben een horloge, maar zij hebben tijd", een doordenkertje.

Door de jaren heen heb je wel wat gesukkeld met allerlei kwaaltjes, maar iets meer dan drie jaar geleden werd je getroffen door de alom gevreesde K-ziekte. Vrees stond evenwel niet in je woordenboek, je strijdlust was enorm, zelfs Paul, Tine en Bert werden meegesleurd in je enthousiasme. Ik kom even terug op het woord “tijd”. Je hebt ruim de tijd genomen om de strijd te leveren en zo meer tijd  te kopen om bij je dierbaren te zijn, maar woensdag was je tijd op en ben je vredig vertrokken. 

Yvonne, ik ga je missen, spelers, bestuur, supporters, iedereen gaat je missen, maar je mooie glimlach zal eeuwig in ons hart blijven.

Een droevige voorzitter, maar ook een blije voorzitter, omdat hij je heeft gekend.